با مرگی که مهربان نیست چه کنم!

بگو رفیق، با مرگی که مهربان نیست چه کنم؟ یعنی مرگ اجازه می دهد پیش از عزیمت ببینمت... بنشینیم به گفتگو؟!

بگو من این سال های بی تو بودن را چگونه تاب آورده ام... پنهان شده پشت لبخند.. پشت زنانگی، مادر بودن... بگو این حجم از اندوه را چگونه در زندگی پنهان کرده ام...

ادمی که عشق را زیسته باشد خوب می داند شرق اندوه کجاست... یا لا اقل سهراب کی قلم دست گرفت برای سرودنش...

بگو رفیق! این روزها بی من چه می کنی؟ من که بی تو در غریب ترین شهر عالمم...

بگو رفیق! با مرگی که مهربان نیست چطور از اندوه نداشتنت باید گفت... آنگونه که مجال پیدا کنیم در این میانه باز هم به گفتگو بنشینیم...

بگو رفیق... تنها به شنیدن نامم از زبان تو دلخوشم...