آبان ماه تو آمد...

شوق است در جدایی و جور است در نظر

هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم...

آه آبان..ماه من...ماه تولد تو...ماه تولد دخترم...ماه لعنتی رفتن...همیشه اول آبان به تو فکر میکنم...رویای نرسیده ی من...

ایستاده ام درست همانجا که با تو خاطره دارم..بی تفاوت به کار و اولین روز هفته...بی اختیار خود را اینجا یافتم...ایستاده ام و دارم به تو فکر میکنم...به چشمهات...به عطرت...خاطرات هیچ وقت مرا رها نکرده اند...و یاد تو نیز...

از پاییز متنفرم..حالا از پاییز متنفرترم...از کوله بار بستن برای رفیقان جان متنفرم...این هفته باید کوله بار دیگری ببندم...برای کسی که ...آه...از آدمها هم خسته ام...دلم ماندن میخواهد از آن دست ماندن ها که بیایی...که بگویی دلتنگی...که تمام این سال ها یادم بوده ای...بگویی آمده ای که بمانی برای همیشه...و یکبار من از صمیم دل لبخند بزنم و مهمانت کنم به چای در همان کافه ی دنجی که همچنان انتظار  ما را می کشد...آه از انتظار آمدن هایی که تمامی ندارد...یکی بر سر دست بر میگردد یکی کنج دل...یکی را میان هیاهوی دختران می یابم و یکی را هرگز نخواهم یافت...تو آن یافت می نشوی هستی که آنم آرزوست در این صبح پاییزی...

من تو را زندگی کرده ام..تو کجایی...آه که هیچ چیز غم انگیز تر از فراموشی نیست...که هنوز هم به من فکر کنی...کاش...آنان که می رفتند سهم دل را از دلداگی جا می گذاشتند...کاش برگردی...یا از یاد بروی...

 

جایی برای ......