خداحافظ رفیق

چمدون که نمیشه...بقچه ام رو خودت ببند...پشت سرم آب بریز...پیشونیم رو بوس کن و راهی ام کن...دلم دیگه به موندن نیست...دارم خفه میشم...عجیب بهم تنگ شده قواره ی زندگیم...نه من اهل موندنم نه رفاقتم به کارت میاد...منو قشنگ راهی کن...هرجور که خودت صلاح میدونی...تا اربعین ببند بار سفرم رو...

.

.

.

نوشت: عمرا...

حالا رفتم...نه پشت سرم آب ریخت نه پیشونیم  رو بوسید...بقچه ای هم برام نبست...

رفتم که راه تازه ای رو شروع کنم...

از نو برات می نویسم...

خداحافظ رفیق...