اسماعیل من...

چه ترس های عجیبی داشتم از تصور نبودنت...از رفتنم بی تو...از فراموشی...چه غم شیرینی است در نبودنت...رویای آرزوهای دور و دراز...رویای دوست داشتن های مدام...در نبودنت آرامم...بی قراری نمیکنم...گاهی قطره اشکی اما صبورم در نداشتنت...حتما تو هم پذیرفته ای...یادت رفته لابد که هر لحظه یادت میکنم...یادت رفته لابد که بی تو تنها و غریبه ام...یادت رفته لابد که بودنت عجیب آرامش روح و جان بود...من بی تو در غریب ترین شهر عالمم...بی من تو در کجای جهانی که نیستی...اعتراف میکنم قاطعانه میگفتم از تو گذشتن کار من نیست...بود رفیق جان...گذشتن همیشه از من بر می آمده...صبورم در نداشتنت...و به گمانم آنچه که آزارم خواهد داد نه از دست دادنت که رنج فراموش کردن توست...فراموشم خواهی کرد...به سرعت...جایگزینم خواهی کرد...حتما هستند کسانی که دوست تر خواهی داشت از من...حتما هستند کسانی که آرام جانت باشند...اما هرگز کسی نخواهد اما که تو را بی دریغ برای خودت دوست داشته باشد...که دیوانه گی خاصیت اش باشد و با تو تا ته خط مستی کند...صبوری میکنم در نداشتنت...عادت میکنم اما فراموش هرگز...لطفا فراموشم نکن...عادت میکنی اما فراموشم نکن...هر غروب جمعه یادت میکنم...هربار آسمان بتپد...هر وقت خیس باران باشم...بازهم دلتنگ نوشیدن چای کنارت خواهم بود...برای عطر تنت...برای چشمهایت...برای دلت...برای دلم...برای نبودنت...نداشتنت...صبوری میکنم...اسماعیل من...صبوری میکنم...اسماعیل من...چه دیر و دوری از تنم...ذبح عظیم من...ببخش مرا که بخشیدن اینبار رویا نبود...صبوری کن ...اما فراموش نکن ابراهیم پیر و تنها رویای داشتنت را زندگی کرده...نداشتنت تنها صبوری است بر تصمیم خدا...عزیز تر از جانی...با رفتن تو دل برده ام به یغما...باز نخواهم گشت ...ببخش مرا اسماعیل من...که اینبار نداشتنت رویا نیست...خواست محبوب است...

جایی برای ......