دل بردی از من به یغما...

دل کندن درد دارد...خاصه از عزیزت اگر باشد...پناه برده ام به اغوش خدااا که یاری کند...دست هایم را بگیرد که پی دستهایت نگردم...برایش حرف بزنم که پی گوش ات نباشم...به آغوشش پناه برم تا اشتیاق دیدارت از سر بیرون کنم...امدم مشهد یاری بطلبم...که دل بریدن سخت کشنده است...

قامت نماز حاجت که بستم اول برای سلامتی محمد بود و بعد..بعد برای حاجت دل تو...مگر می شود کسی که صاحب خانه است را نادیده گرفت...مگر میشود کسی را که بخش مهمی از وجودت بوده را نبینی...

نمی بینمت اما فراموش کردنت کار من نیست..عادت میکنم اما چون تو فراموش نه!!!

خوب عادت کردی..به ندیدنم...راحت شدی از لحظه های بودنم...از رنج های کلامم...خوب پذیرفتی نباشم...خوشا به دلت...به احساست...خوشا رهایی ات از من...خواستم بگویم دعاگویت بودم اما خدا گفت سکوت کن...بی فایده است...سکوت کردم...اما یادت سبز...هرجا هستی دلت گرم...تو مشغول هستی و من در بهشت ایران همان گوشه ی امنی که از تو پناه اورده ام به آنجا...به نداشتن و غم دل کندن از خاطرت مشغولم...دوری از من و باز نخواهی گشت...گرم یاد اوری یا نه...

رفیق! دل بریدن عجیب درد دارد..

جایی برای ......